تدوین الگوی کیفی برای توسعه آموزش مجازی در مدارس در مواقع حوادث غیرمترقبه

گسترش روز افزون فناوری و کاربرد گسترده آن در زندگی بشر امروز در دنیای مدرن به طور گسترده ای بر فعالیت های روزانه ما تاثیر گذاشته است. بنابراین هدف پژوهش، تبیین مدل ابعاد آموزش مجازی در مدارس در حوادث غیرمترقبه بود. این پژوهش از نظر ماهیت و روش توصیفی – اکتشافی است. جامعه آماری، کلیه معلمان و کارشناسانی که در خصوص فضای مجازی و شاد فعالیت داشتند می باشد و بر نمونه گیری در دسترس ۱۲ نفر به عنوان نمونه اماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق، مصاحبه نیمه ساختار یافته بود که حاصل این مصاحبه پرسشنامه محقق ساخته با ۲۷ گویه بود. با توجه به اهمیت نقش آموزش در بهبود شرایط زندگی افراد جامعه و برقراری عدالت و به طور کلی تحقق فرآیند توسعه، لازم است فعالان اجتماعی از طریق برنامه ریزی اجتماعی کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت، در نظام آموزشی نقش ایفا کنند. آموزش مستمر اقشار مختلف جامعه، آگاه سازی جامعه، ورود بزرگسالان بی سواد و کم سواد در چرخه نظام آموزش رسمی و غیر رسمی، توجه ویژه به آموزش مادران با هدف تامین امنیت و سلامت کودکان، تحقیق و پژوهش در حیطه آسیب شناسی نظام آموزشی، شناسایی کودکان در معرض ترک تحصیل و ممانعت از خروج آنان از چرخه آموزشی و از همه مهمتر ورود مددکارن اجتماعی به نظام آموزش و پرورش از جمله اقداماتی است که زمینه ساز توسعه آموزشی و اجتماعی در جامعه در جهت آموزش بود. نکته قابل استنتاج از این پژوهش در محیط آموزش مجازی در مدارس، رضایت نسبی از محتوی آموزش دروس تئوری و نارضایتی اساسی از دروس عملی است که مستلزم رفع این معایب در بعد فنی و زیرساختی سامانه است.

Keywords:

آموزش مجازی , سامانه آموزشی الکترونی , مولفه های آموزشی