تاثیر پذیری ابن معتوق از آیات وحی الهی

زمانی که شاعری در تعبیر از اوضاع مضطرب محیط خود، تکیه بر مولفه های فکری بشر را ناکافی می یابد، به فضای غنی ملکوتی و آرام بخشی چون قرآن روی می آورد؛ زیرا این کتاب، شایسته ترین الگوی الهام بخش ادیبانی است که اعجاز بیان آن را دریافته اند. تاثیر تعامل میان این متون، وقتی آشکار میشود که با رویکرد »تاثیر پذیری« بازخوانی شوند و این تاثیر پذیری ها نزد شاعران نمود بیشتری پیدا کرده است، شهاب الدین بن معتوق از شاعران بزرگ عصر انحطاط و سردمداران شعر و ادب آن روزگار است که شعرش را ابزاری برای دفاع از حق اهل بیت (ع) به کارگرفت و در این راستا از کلام راستین الهی یعنی قرآن استمداد جست. ابن معتوق در تمامی مضامین شعری خویش، آیات و عبارات قرآنی را به صورتهای مختلف لفظی، معنوی و ضمنی به کار بسته است. وی گاهی، آیه ای را به طور کامل ذکر می کند، و گاهی به ذکر الفاظی از آن اکتفا میکند و در برخی ابیات نیز به آیات قرآن اشاره میکند؛ بدون این که الفاظ آیه را مستقیما بیاورد؛ مانند تعبیر خواب یوسف(ع)، و جریان شهادت امام حسین (ع) که شاعر در قسمت رثا به طور ضمنی، اشارهای به آن داشته است.

Keywords:

قرآن , اهل بیت , ابن معتوق , تاثیر پذیری