اثربخشی آموزش معنای زندگی بر ناگویی خلقی و گرایش به اعتیاد در بین دانشجویان

پژوهش حاضر به منظور اثربخشی آموزش معنای زندگی بر ناگویی خلقی و گرایش به اعتیاد در بین دانشجویان مقطع کارشناسی موسسه آموزش عالی عیرانتفاعی-غیر دولتی هاتف شهرستان زاهدان انجام پذیرفت. روش پژوهش حاضر با توجه به ماهیت، هدف و فرضیه های آن، نیمه آزمایشی بود. در پژوهش حاضر جامعه آماری ۶۰ نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی موسسه آموزش عالی عیرانتفاعی-غیر دولتی هاتف شهرستان زاهدان می باشند که بصورت نمونه گیری تصادفی انتخاب و در چند جلسه آموزش در دو ماه مورد آموزش مهارت های معنویت در زندگی قرار گرفتند و به منظور گردآوری داده ها در این پژوهش از دو پرسشنامه ناگویی خلقی و گرایش به اعتیاد استفاده گردید که پایایی آنان به روش آلفای کرونباخ به ترتیب ۰/۷۹ و ۰/۸۷ محاسبه شد. براساس تحلیل فرضیه اول پژوهش نشان داد که اجرای برنامه آموزش معنای زندگی با رویکرد شناختی - رفتاری توانسته است موجب کاهش سطح ناگویی خلقی در بین دانشجویان شرکت کننده در این برنامه شود و بر توانایی آزمودنی ها در انجام کارهای روزمره، احساس رضایت در انجام وظایف ، احساس مفید بودن ، قدرت یادگیری و لذت بردن از فعالیت های روزمره زندگی تاثیر گذاری لازم را داشته باشد. در بررسی فرضیه دوم، آشکار شد که اجرای برنامه آموزش معنای زندگی با رویکرد شناختی - رفتاری موجب کاهش گرایش به اعتیاد در بین دانشجویان می شود.

Keywords:

معنای زندگی , ناگویی خلقی , گرایش به اعتیاد , دانشجویان