نقش ایرانیان در دانش صحابه نگاری

دانش صحابه نگاری، یکی از حوزه های مهم معرفتی در میان علوم اسلامی، در کنار فقه و حدیث است که پیشینه ای بیش از ده قرن دارد و علمای جهان اسلام در طول این مدت، با عنایتی خاص که ناشی از تاثیر آن بر دیگر حوزههای معرفتی بوده است، بدان توجه نموده و با کوشش فراوان، با فراز و فرودهای این دانش، صدها کتاب درباره شناخت صحابه رسول اللهs تدوین کرده اند. ایرانیان در این بخش از دانش علوم اسلامی، چنان تلاشی داشته اند که نسبت به دیگر اقوام و ملت های اسلامی، سهم بسیار قابل توجهی را به خود اختصاص داده اند؛ تا جایی که برخی از صحابه نگاری های آنان، از منابع و مراجع اصلی دیگر صحابه نگاران به شمار می رود. آنان هم از جهت ساختار و هم از جهت محتوا، گام های موثری در پیشبرد این دانش برداشتند. این نوشتار، بیانی است مختصر از نقش و تلاش علمی ایرانیان در دانش صحابه نگاری. هدف این نوشتار، طرح مسئله، معرفی آثار مهم ایرانیان و نقش آنان در دانش صحابه نگاری است. بدیهی است که توضیح درباره همه تالیفات آنان، در این مقاله امکان ندارد. بنابراین، تنها برای نزدیک شدن به هدفی که دنبال می شود، پس از ارائه فهرستی از صحابه نگاری های ایرانیان، به معرفی و توضیح مختصری درباره اسامی برخی از صحابه نگاران مشهور ایرانی و کتاب های آنان که تاثیر قابل توجهی بر صحابه نگاری های پس از خود داشته اند پرداخته خواهد شد.

Keywords:

صحابه نگاری , صحابه نگاران ایرانی , صحابه نگاران خراسان , خاندان ابن منده , ابونعیم اصفهانی