بنویسیم یا ننویسیم، اصلا چرا بنویسیم؟

یکی از مشکلات اساسی جوامع بشری به ویژه جوامع شرقی عدم دور اندیشی و پیش بنی وقوع حوادث قبل از وقوع و تحقق آن است. در جوامع شرعی عمدتا شیوه معالجه از روش پیشگیری متداول تر و مطلوب تر است غافل از آنکه ریشه ی بسیاری از ناهنجاری های روانی و اجتماعی موجود در بزرگسالان را باید در گذشته آنها جستجو کرد. کج خلقی های پدران و مادران، زورگویی ها و تحکم های اطرافیان، شیوه های غلط آموزشی و تربیتی، تحمیل کج اندیشی ها و مغلطه ها و سفسطه های بزرگتران بر کودکان و نوباوگان، عدم حسن استفاده از توانایی های بالقوه کودکان و شم زبانی آنها و بسیاری از علل و عواملی که مسبب ناهنجاری های اجتماعی است ریشه در کودکی و به ویژه در دوران طفولیت دارد. روانشناسان معمولا عوامل را در روندهای غیرمنطقی و نادرست تربیتی می جویند ولی از عوامل آموزشی به طور اعم و تاثیر فرامین تجویزی دستور نویسان سنتی به طور اخص غافلند. شکی نیست که کودکان به عنوان یک اصل مسلم زبانی و با استفاده از بهره گیری از توانش زبانی (Competence) خود می کوشند تا از طریق تعمیم (generalization) قواعد تجویزی را بهبود بخشند و به نظام بخشی (regularization) زبان همت گمارند.