بررسی عوامل موثر در ارتقا کیفیت اجتماع پذیری فضای باز مجتمع های مسکونی (نمونه موردی: مجتمع های مسکونی آسمان تبریز)

خلاصه تغییر و تحولات صورت گرفته در سبک زندگی و پیشرفت تکنولوژی در عصر حاضر تعاملات جمعی را بیش از پیش تحت تاثیر قرار داده است. این تغییرات باعث شده است تا ارتباطات اجتماعی افراد روز به روز کمرنگ تر شوند که همین عامل نوعی انزوا و به دنبال آن تاثیرات مخرب و منفی بر روی روحیه افراد ایجاد می نماید. طراحی محیط مسکونی، تنها یک مسئولیت فیزیکی نیست، بلکه فرایندی اجتماعی است که باید در جهت پاسخگویی به نیازها و انتظارات گروه های مختلف ساکن در محل، برنامه ریزی و اجرا شود. این پژوهش به بررسی نقش شاخص های معماری در ارتقا کیفیت اجتماع پذیری فضای باز مجتمع های مسکونی پرداخته است. برای دست یابی به این هدف، محوطه دو مجتمع مسکونی واقع در شهر تبریز انتخاب گردید و داده های کمی بر اساس نظر ساکنین آن به دست آمد. هریک از این مجتمع ها متشکل از ۸ بلوک ۱۲ طبقه ( ۴ واحد در هر طبقه) و به طور تقریبی ۱۵۰۰ ساکن است. داده های آماری بر اساس پرسشنامه های تکمیل شده توسط ۶۰ نفر ( ۳۰ نفر از هر مجتمع) به دست آمده است. در این پژوهش دعوت کنندگی، امنیت، مطلوبیت و پاسخگویی فعالیتی به عنوان چهار کیفیت اجتماع پذیری محیط مطرح شده اند که هریک تحت تاثیر شاخص های معماری ویژه ای افزایش یا کاهش می یابند. با تخصیص ۴ درجه اهمیت به هریک از این شاخص ها، نتایج و داده های کمی به دست آمد. نتایج کمی نشان داد که پاسخگویی فعالیتی، امنیت، مطلوبیت و دعوت کنندگی به ترتیب از مهم ترین کیفیات ارتقادهنده اجتماع پذیری محیطی هستند. بر اساس نظرات پرسش شوندگان، جاذبه بصری، فضاهای تعامل مناسب، تنوع و سرزندگی به ترتیب از مهم ترین شاخص های معمارانه و پاسخگویی به لحاظ عملکرد، تطابق با اقلیم و .. به ترتیب از کم اهمیت ترین ویژگی های معماری در راستای ارتقای کیفیت اجتماع پذیری محیطی به شمار میآیند.

Keywords:

کلمات کلیدی: اجتماع پذیری , فضای باز , مسکونی , معماری , کیفیت فضایی.