بهبود بخشی واحدهای کارا با عوامل غیر قابل کنترل

تحلیل پوششی داده ها، یک تکنیک قوی در مدیریت تولید است. واحدهایی که روی مرز قرار دارند واحدهای کارا با امتیاز کارایی یک هستند و بقیه واحدها ناکارا تشخیص داده می شوند که اندازه کارایی بوسیله فاصله واحد تا مرز اندازه گیری می شود. مدلهای (DEA) اطلاعاتی در ارتباط با کاهش ورودی و یا افزایش خروجی برای آنکه یک سازمان از حالت ناکارا به کارا تبدیل شود، ارائه می دهند. اما در جهان واقعی برخی عوامل خارج از کنترل مدیریت می باشد و مدیریت عملاً نمی توند کنترلی بر آنها داشته باشد. مسأله ای که برای مدیران بسیار قابل توجه است این است که چگونه می توان سطح کارایی واحدهای کارای تجربی را بهبود بخشید؟ در این مقاله ما به بررسی این موضوع می پردازیم که اگر برخی از ورودی ها و خروجی ها در واحدهای کارا در یک بازه تغییر کنند و برخی دیگر نیز ثابت باشند، می توان یک ترکیب دیگر از ورودی ها و خروجی ها را به دست آورد و یک واحد پیشنهادی تعریف کرد که کارایی بیشتری در مقایسه با واحد کارای DEA دارد. این DMU پیشنهادی در مرز تئوری شناخته شده نیست و مرز دیگری را تعریف می کند که آنرا مرز عملی می نامیم.

Keywords:

: تحلیل پوششی داده ها , بهبود بخشی , واحدهای کارا , عوامل غیر قابل کنترل , P-DEA