اثربخشی آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان شناختی مثبت نگر بر خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دختر

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان­شناختی مثبت نگر بر خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دختر ابتدایی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان خمین در سال تحصیلی ۹۶-۹۷ بود. به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند، از بین دانش آموزانی که نمره آن ها زیر میانگین همه پرسشنامه ها بود ۳۰ شرکت کننده انتخاب گردید و به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه تجربی و گواه، هر گروه ۱۵ شرکت کننده، قرار گرفتند. مادران گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان­شناسی مثبت نگر قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق تحصیلی و سرزندگی تحصیلی استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه تجربی و گواه در متغیرهای اشتیاق و سرزندگی تحصیلی تفاوت معناداری وجود داشت، اما در متغیر خودتنظیمی انگیزشی تفاوت معناداری وجود نداشت. بنابراین، می­توان نتیجه گرفت که جهت افزایش اشتیاق و سرزندگی تحصیلی در بین دانش­آموزان می­توان از  الگوی فرزند درمانی مبتنی بر روان­شناسی مثبت استفاده کرد.

Keywords:

فرزنددرمانی , خودتنظیمی انگیزشی , اشتیاق تحصیلی , سرزندگی تحصیلی