رابطه سبک های دلبستگی و خودآگاهی با خودکارآمدی عمومی زنان متاهل ۲۰ تا ۴۰ سال تحت پوشش مرکز بهداشت شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک های دلبستگی و خودآگاهی با خودکارآمدی عمومی زنان متاهل ۲۰ تا ۴۰ سال تحت پوشش مرکز بهداشت شهر اهواز بود. روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری مورد مطالعه کلیه زنان متاهل ۲۰ تا ۴۰ سال تحت پوشش مرکز بهداشت شهر اهواز بود. نمونه پژوهش نیز شامل ۲۰۰ نفر از این زنان بود که به روش خوشه-گیری مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های سبک های دلبستگی، خودآگاهی و باورهای خودکارآمدی بود. برای تحلیل داده ها علاوه بر استفاده از همبستگی ساده، از رگرسیون چندمتغیری استفاده شد. ضرایب همبستگی ساده بین سبک دلبستگی ایمن با خودکارآمدی =r۰/۲۹، سبک دلبستگی اجتنابی با خودکارآمدی =r-۰/۱۹، سبک دلبستگی اضطرابی با خودکارآمدی =r-۰/۲۰، و همچنین خودآگاهی با خودکارآمدی =r۰/۳۸ به دست آمده که همگی در سطح ۰/۰۱ معنادارند و همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که سبک های دلبستگی ایمن، اجتنابی و اضطرابی و خودآگاه یک ارتباط چندگانه معنادار با خودکارآمدی دارند.

Keywords:

سبک های دلبستگی , خودآگاهی , خودکارآمدی عمومی.