نقش رویکرد معماری طبیعت گرا در ارتقاء پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 238

This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ICRSIE06_788

تاریخ نمایه سازی: 8 اسفند 1400

Abstract:

در دنیای امروز، اگر چه با تکیه بر پیشرفت های تکنولوژیکی، انسان از دام مشکلاتی نظیرعدم امنیت گرسنگی، ترس و … رهانیده است، اما در عین حال مکانیزه شدن زندگی بشری و تاثیرات آن بر ذهنیت انسان، منجر به فاصله گرفتن تدریجی ازمحیط طبیعی و مانوس شدن وی با مصنوعات خویش گردیده است که حاصل این«عدم درک پدیدهای محیطی» مبتلا شدن انسان به انواع سرخوردگی ها و امراض روانی است. اینجاست که ضرورت احیا مجدد ارزشهای انسانی، از طریق شوردوباره بخشیدن به ارتباط انسان و طبیعت درک می شود و نیاز داشتن مسکنی برای رهایی از تنش های زندگی مدرن و تکنولوژی بیشتر حس شده و از این رو پی به اهمیت ارتباط طبیعت و مسکن برده می شود که با درون کشیدن طبیعت به بنا می توان این مهم را جامه عمل پوشاند. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش معماری طبیعت گرا در ارتقا پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی می باشد. روش تحقیق پژوهش کتابخانه ای – تحلیلی است. طبیعت و آثار طبیعت در طول تاریخ همیشه منبع الهام و سرمشق خلاقیت های انسان بوده است. طبیعت این معلم بزرگ تاریخ، در زمینه های مختلف منشا خدماتی برای انسان جست و جوگر و کنجکاو بوده که زمان آن به قدمت خود تاریخ می رسد و در این روند، انسان بعد از گذر از قهر طبیعت، توانسته است چیرگی های خود را به او نشان دهد. اما طبیعت به عنوان منبع و نیروی ارزنده در خدمت انسان بیش از آنکه به انسان عقل گرا در امور کمی و تکنیکی کمک کند، نیاز روحی و احساسی او را برآورده ساخته است. شعر، ادبیات، هنر، فرهنگ و تمدن انسانهای مختلف در جوامع گوناگون همراه با سنتها و ارزشهای آنان درطول تاریخ، همیشه طبیعت را به عنوان نمادی الهام بخش اختیار کرده است. معماری به عنوان یک علم و هم به مثابه یک هنر در طول تاریخ منشاء آثار بسیاری از معماران و دوره های معماری بوده است نیازی که فطری است و با این ایده می توان در عین داشتن مسکن مناسب آرامش روح و روان را نیز میسر کرد. پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی، وضعیتی است که ساکنان از زندگی در خانه و مجتمع خود رضایت داشته باشند و از همسایگی با سایرساکنان لذت برند و درنتیجه این وضعیت، مجموعه شرایط زندگی به نحوی شود که با گذشت زمان تعاملات اجتماعی بیشترشده و اکثریت ساکنان نسبت به محل زندگی خویش تعلق خاطر و دلبستگی می یابند.

Authors

مریم چشمه قصابانی

استادیار ،گروه معماری ، واحد پردیس، دانشگاه آزاد اسلامی، پردیس،ایران

رزیتا بهاروند

دانشجوی دکتری معماری، واحد پردیس ، دانشگاه آزاد اسلامی ،پردیس ، ایران