بررسی سبک شناختی غزلی از خاقانی و حافظ

غزل یکی از قالبهای روان شعر فارسی است وکمتر شاعری را می توان در تاریخ ادبیات یافت که غزل نسروده باشد قالب غزل  بعد از استقلال و جدا شدن از پیکره قصیده و تحول شگرفی که در قرن ششم توسط  شاعران این دوره در آن ایجاد شد، در طریق تکامل خود سه شیوه و مسیر مبرز  داشته ۱ _ شیو: غزل سنایی غزنوی به توسط غزلیات عرفانی و شورانگیز مولوی به کمال رسیده است . ۲ .طرز غزل  انوری که مبشر غزلیات دلنشین و زیبای سعدی است. ۳.سبک غزل خاقانی که زمینه ساز غزلیات رندانه حافظ است. براسامی شواهد مومجود حافظ پس از سعدی بیش از هر شاعر دیگری به سبک و شیوه سخنوری خاقانی عنایت داشته است در این مقاله غزل خاقانی به مطلع «ای صبحدم ببین به کجا می فرستمت _نزدیک آفتاب وفا می فرستمت »که حافظ ان را با مطلع ای هدهد صبا به سبا می فرستمت _بنگر که ازکجا به کجا می فرستمت » استقبال کرده است، از حیث زبانی، لغوی، نحوی، ادبی و فکری بررسی و تبیین شده است. در این بررسی دیوان ۲ جلدی خاقانی ویراسته دکترکزازی و دیوان حافظ تصحیح علامه قزوینی و دکتر قاسم غنی مورد استفاده قرارگرفته است.

Keywords:

سبک شناسی , حافظ , خاقانی