ارائه الگوی پارادایمی خودسانسوری در نهادهای حاکمیتی ایران

اهداف: نگاهی واقع بینانه نسبت به پدیده خودسانسوری در نهادهای حاکمیتی و شناسایی عوامل موثر بر آن هدف اصلی این تحقیق است. روش مطالعه : این تحقیق، در چارچوب پارادایم تفسیری با رویکرد کیفی و برمبنای روش گراندد تئوری عینی گرا و با استفاده از ابزار مصاحبه نیمه ساختاریافته به مطالعه روابط عمومی های نهادهای حاکمیتی در شهر یزد پرداخته است. بر این اساس، ۲۳ نفر از افراد دارای حداقل ۵ سال سابقه تصدی مسوولیت اطلاع رسانی در نهادهای حاکمیتی با استراتژی نمونه گیری هدفمند به صورت تدریجی و همگن با حداکثر تنوع و همچنین با بهره مندی از استراتژی گلوله برفی و نمونه گیری نظری انتخاب شدند. یافته ها: یافته های این تحقیق حاکی است از مجموع ۲۰۸ مفهوم باشد از گزاره های ناشی از متون مصاحبه ها، ۲۴ مقوله فرعی و ۸ مقوله اصلی به دست آمده است. پدیده هسته ای برآمده از مقولات این تحقیق نشان دهنده یک «تبادل مشروعیت بخش» در فرایند خودسانسوری در نهادهای حاکمیتی شهر یزد است. نتیجه گیری: نتایج نهایی این پژوهش بیانگر تلفیق ابعاد فردی و ساختاری در پدیده خودسانسوری در نهادهای حاکمیتی است. به نظر می رسد افراد در راستای منفعت طلبی های فردی و گروهی و در زیر فشار الزامات ساختاری، تدبیراندیشی کرده و با حرکت در مسیر تبعیت و تایید در سطوح فردی، سازمانی یا فراسازمانی، در نهایت به تبادلی مشروعیت بخش تن می دهند.

Keywords:

خودسانسوری , نهادهای حاکمیتی , سازمان های دولتی , روابط عمومی , اطلاعات