ارتباط سرخشکیدگی بلوط ایرانی(Quercus brantii) با آلودگی آشکار و پنهان به Biscogniauxia mediterranea در جنگل های زاگرس

در بررسی های میدانی بیماری زغالی بلوط با عامل Biscogniauxia mediterranea در ایران، فقط درختان دارای علامت بیماری به عنوان بیمار لحاظ شده اند در حالی که این بیماری آلودگی پنهان نیز دارد که نادیده گرفتن آن موجب خطای آماربرداری می شود. لذا، این پژوهش برای برآورد آلودگی پنهان و تخمین سرخشکیدگی همراه با بیماری زغالی انجام گرفت. بدین منظور در دو منطقه از جنگل های زاگرس از درختان بلوط به طور تصادفی نمونه برداری شد. ارتفاع محل، قطر در ارتفاع برابر با سینه، قطر تاج، وجود استرومای عامل بیماری زغالی، شدت سرخشکیدگی شاخه ها، شدت خسارت حشرات روی برگ، وجود خسارت حشرات پوست خوار و چوبخوار و صدمه آتش سوزی برای هر درخت یادداشت شد. جدایه های B. mediterranea با بررسی مورفولوژی تلئومورف و آنامورف و نیز توسط آغازگرهای اختصاصی(MED۱-MED۲) شناسایی شدند. نتایج نشان می دهند که ۱۲٪ از درختان فاقد علامت (۱۰% از کل درختان بررسی شده)، به طور پنهان مبتلا به بیماری زغالی هستند. از کل درختان بلوط ارزیابی شده، ۷/۱۶٪ دارای علامت بیماری و در مجموع ۷/۲۶٪ از آنها آلودگی آشکار و پنهان به بیماری زغالی دارند. بین وجود بیماری زغالی با شدت سرخشکیدگی، صدمه آتش سوزی، قطر در ارتفاع برابر با سینه، خسارت آفات برگخوار، وجود خسارت سوسک های پوستخوار و چوبخوار همبستگی مثبت و بین آن با ارتفاع محل و قطر تاج همبستگی منفی وجود دارد. شدت سرخشکیدگی در درختان آلوده به بیماری زغالی بیشتر از درختان غیر آلوده به این بیماری است و شدت آن در درختان دارای آلودگی آشکار، بیشتر از شدت آن در درختان دارای آلودگی پنهان می باشد.

Keywords:

بیماری زغالی , زوال بلوط , علامت , گسترش بیماری