دین و خودکشی در ایران (تحلیل تطبیقی درون کشوری)

چگونگی ارتباط میان دین با خودکشی، از دیرباز مورد بررسی و کاوش دانش پژوهان علوم اجتماعی، به ویژه جامعه شناسان قرار گرفته است. در مقاله حاضر، با مروری بر ادبیات نظری و تجربی موجود در این حوزه پژوهشی، نخست سازوکارهای ارتباطی میان دو متغیر دین و خودکشی تشریح شده و سپس فرضیه اصلی تحقیق با داده های ثانویه مربوط به ایران از طریق تحلیل تطبیقی درون کشوری با واحد تحلیل استان مورد ارزیابی تجربی قرار گرفته است. یافته های این پژوهش نشان داد که فرضیه اصلی موجود در دیدگاه های نظری جامعه شناسانه مبنی بر این که «دین اثر محافظتی یا کاهشی در برابر خودکشی دارد»، در بافت جامعه مسلمان ایران نیز کاملا مورد تایید تجربی قرار می گیرد. به سخن دقیق تر، هنگامی که تاثیرات سه متغیر تاثیرگذار بر خودکشی در سطح سیستمی یعنی توسعه اقتصادی-اجتماعی، انسجام خانوادگی و نابسامانی اجتماعی کنترل شدند، تاثیر خالص دین بر خودکشی در استان های ایران به طور قابل توجهی کاهشی بوده که دلالت بر این واقعیت داشته که دین تاثیر قابل توجه محافظتی آن بر خودکشی داشته است. این یافته، کاملا بر تاثیر خالص و مستقل دین بر خودکشی در استان های ایران دلالت دارد و حمایتی تجربی برای این گزاره انگاشته می شود که دین می تواند از راه ارتقای رویارویی با ناملایمات زندگی، نقش یک سپر یا محافظ را در برابر خودکشی بجای آورد و بدین وسیله، خطر خودکشی را کاهش دهد.

Keywords:

Religion , Suicide , Religious integration , Religious commitment , Religious networks. , دین , خودکشی , انسجام مذهبی , تعهد دینی , شبکه های مذهبی.