مقایسه تاثیر مشاوره گروهی مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیک و فراشناخت درمانی بر کاهش پرخاشگری نوجوانان پسر فرزند طلاق

هدف: پرخاشگری نوجوانان مایه ی آشفتگی چشمگیر زندگی فردی و میان فردی می شود و در صورت عدم کنترل، موجب تغییر سرنوشت آنان می گردد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه میزان تاثیر درمان فراشناخت و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش پرخاشگری فرزندان نوجوان پسر طلاق بود. روش: طرح پژوهش حاضر، نیمهآزمایشی از نوع گروه گواه نامعادل با پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری  اجرا شد. نمونه پژوهش شامل ۳۶ نفر از دانش آموزان  پسر فرزند طلاق بود که با  روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه پرخاشگری (باس و پری، ۱۹۹۲) بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره (ANCOVA) و تحلیل کواریانس چند متغیره (MANCOVA) تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس در نوجوانان تحت مداخله های رفتار درمانی دیالکتیک(۰۵/۰p<) و فراشناخت درمانی (۰۱/۰>P) را نشان داد. هر دو گروه، پرخاشگری کمتری از نوجوانان گروه کنترل نشان دادند و تفاوت معنی داری بین تاثیر این دو نوع مداخله در کاهش پرخاشگری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش و پیگیری دو ماهه  می توان گفت که  رفتاردرمانی دیالکتیک از طریق آموزش مولفه ی تنظیم هیجانی و فراشناخت درمانی، به شیوه ی  تغییر شناختهای منفی و غیرمنطقی  موجب کاهش پرخاشگری در بین فرزندان طلاق گردید.

Keywords:

Metacognitive therapy , dialectical behavior therapy , aggression , divorce , فراشناخت درمانی , رفتاردرمانی دیالکتیک , پرخاشگری , طلاق