ارزیابی شاخص های حمل و نقل پایدار شهری(نمونه مورد مطالعه: شهر شیراز)

همزمان با توسعه شهر و گسترش شهر نشینی، نیاز بیشتری به حمل و نقل احساس شده است. هم چنین شکل گیری فرم شهر های جدید نیز تحت تاثیر طرق حمل و نقل جاده ای و ریلی بوده و از سوی دیگر، بافت و قالب شهر ها با به کار گیری سامانه های حمل و نقل شهری و میزان توفیق آن ها در انجام وظایف گره خورده است. حمل و نقل پایدار در واقع در صدد یافتن موثر ترین و آسوده ترین راه دسترسی و جا به جایی مردم و وسایل نقلیه، با کمترین میزان مصرف انرژی با مقبول ترین هزینه، کمترین ترافیک و کمترین اثرات آلودگی های زیست محیطی مانند آلودگی هوا و صدا و هزینه های اقتصادی است. امروزه، کلانشهر شیراز با مشکلات عدیده ای در حوزه حمل و نقل درون شهری همچون سهم پایین استفاده از حمل و نقل عمومی، ازدحام ترافیکی روز افزون در بخش مرکزی، مصرف بالای سوخت و بروز انواع آلودگی مواجه بوده و به منظور کاهش مشکلات مذکور، طرح ها و اقدامات عملی و نرم افزاری متعددی انجام داده است. هدف از این مقاله، تبیین شاخ های حمل و نقل پایدار شهری با بهره گیری از معادلات ساختاری بوده است. روش تحقیق در این مورد، ترکیبی از تحقیقات توصیفی و تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از طریق تکمیل پرسش نامه و مصاحبه با مدیران، کارشناسان و مشاوران بوده و با روش تحلیل چند معیاری سلسله مراتبی (AHP) مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که سیاست های جاری مدیریت شهری شیراز وضعیت مطلوبی ندارد و روند نزولی داشته است.

Keywords:

حمل و نقل , حمل و نقل پایدار , ترافیک , آلودگی , شیراز , AHP