بازشناسی الگوی پایداری در طراحی فضای آموزشی کودکان توانخواه با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی

آنگونه که می دانیم فضاهای آموزشی از جمله مهمترین اجزای فضای معماری در جامعه به شمار می آیند که در ابتدایی ترین حالت درون مهدهای کودک و مدارس شکل می یابند. در این راستا تعامل و نوع ارتباط کودک با محیط برگرفته از بازخوردها و آموزش او درپاسخ به رفتارهای فردی و اجتماعی است که برگرفته از ارتباط دو جانبه میان انسان و محیط است. بنابراین توجه به ارتقاء کیفیت فضاهای آموزشی از جمله مهم ترین اهداف و سیاست های آموزشی هر کشور است. در این راستا هدف این پژوهش بررسی مولفه های اثرگذار بر کیفیت محیطی در فضاهای آموزشی کودکان توانخواه است. زیرا توجه به رشد جسمی، ذهنی، عاطفی و اجتماعی این کودکان در کنار سایر کودکان و برخورداری از عدالت اجتماعی، زمینه ساز شکوفائی بیشتر استعدادها و ارتقاء سطح علمی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جامعه خواهد بود. از این رو پژوهش فوق به لحاظ هدف، توصیفی و از نوع پیمایشی و به لحاظ نحوه گردآوری اطلاعات به روش مقطعی و طولی انجام گرفته است. در این راستا از منابع کتابخانه ای و مطالعه نظرات اندیشمندان در این باره و مشاهدات میدانی و بررسی نمونه های موردی استفاده شده است. برای رسیدن به نتیجه مطلوب از منابع کتابخانه ای و حضور در مراکز ویژه این کودکان و پرسش و پاسخ، نتایج حاصله بدست آمده است. در انتها ارائه راهکارهای طراحی معماری فضای آموزشی برای کودکان توانخواه با تاکید بر تعاملات اجتماعی شامل دو دسته معیارهای عینی و ذهنی مورد نظر بوده است.