تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی برمیزان خودکارآمدی مقابله ای و خودباوری مراقبین خانوادگی بیماران دارای تراکئوستومی

زمینه و هدف: مراقبت از بیماران دارای تراکئوستومی نیازمند خودکارآمدی و خودباوری بالا می باشد. از آنجا که روشهای آموزش حین ترخیص در این زمینه به نظر کافی نمی سد، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی بر میزان خودکارآمدی مقابله ای و خودباوری مراقبین بیماران دارای تراکئوستومی انجام گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی دوگروهی قبل و بعد می باشد. نمونه مورد مطالعه ۷۶ نفر از مراقبین بیماران دارای تراکئوستومی بودکه به صورت در دسترس وارد مطالعه شده و به صورت تخصیص تصادفی به دو گروه ۳۸ نفره تقسیم شدند. از پرسشنامه ای در سه بخش دموگرافیک، پرسشنامه خودکارآمدی مقابله ای و پرسشنامه خودباوری استفاده گردید. به گروه مداخله آموزش با شیوه مشارکتی داده شد و گروه کنترل آموزش های مرسوم حین ترخیص بیمارستانی را دریافت نمودند. پس از شش هفته مجددا پرسشنامه ها تکمیل شد و  اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه کنترل، تفاوت آماری معنی داری در میانگین نمره خودکارآمدی قبل و بعد از آموزش وجود نداشت ولی در گروه آزمون، بعد از آموزش، این میانگین به طور معنی داری از نمره قبل از آموزش، بیشتر بود (p=۰/۰۰۱ ). نمره خودباوری در گروه کنترل و آزمون دارای تفاوت معنا دار بود(p=۰۴۸ ). در گروه آزمون، میانگین نمره خودباوری قبل و بعد از آموزش به طور معناداری متفاوت بود(p=۰/۰۰۱). نتیجه گیری: با توجه به این که میانگین نمره خودکارآمدی و خودباوری به طور معنی داری در اثر آموزش مشارکتی افزایش داشت، لذا توصیه می گردد از این روش در آموزش به مراقبین بیماران دارای تراکئوستومی استفاده گردد.

Keywords:

Education , participation , discharge , self-efficacy , family caregivers , tracheostomy , آموزش , مشارکت , ترخیص , خودکارآمدی , مراقبین خانوادگی , تراکئوستومی