جایگاه هندسه ایرانی اسلامی درپیدایش معماری نمادین دوره پهلوی دوم با تاکید بر فرم، فضا و نقش؛ نمونه موردی: برج آزادی تهران،آرامگاه پورسینا همدان و دروازه قرآن شیراز

درمعماری تاریخی ایران، هندسه از اساسی ترین اصول طراحی بناها بوده است. که معماران همواره آثار خود را به واسطه بهره گیری از آن، ماندگار و برجسته نموده اند. در معماری معاصر این سرزمین، نیز هندسه یکی از عواملی است که معماران به دنبال به کارگیری آن در راستای طراحی و اجرای بناهای معاصر می باشند. در دوران پهلوی دوم در ایران تحولات گسترده ای در به کارگیری از شیوه های معماری بین المللی و بومی - سنتی به وجود آمد. که یکی از نتایج آن، پیدایش سبک هویت محور نوگرای ایرانی بود. معماری دوره پهلوی دوم، هم زمان با تحولات گسترده معماری در غرب، متاثر از اندیشه ها و گرایش های نظری معماری اروپا و آمریکا و کشورهای در حال توسعه همجوار خود بوده است. در این نوشتار سعی شده تا با مطالعه هندسه ایرانی در دوران باستان و اسلامی و بررسی جایگاه آن در معماری معاصر دوره پهلوی دوم، نقش آن در شکل گیری معماری مونومانتال این دوران با تاکید بر سه بنای شاخص برج آزادی درتهران، آرامگاه پورسینا درهمدان و دروازه قرآن در شیراز، مورد تحلیل قرار گیرد. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع مکتوب کتابخانه های علمی تخصصی معماری وشهرسازی و مطالعه مقالات و وبسایت های علمی پژوهشی بوده است.

Keywords:

هندسه ایرانی , هندسه اسلامی , معماری نمادین , معماری معاصر ایران , دوره پهلوی دوم.