جایگاه سبک پایدار در معماری قرن چهاردهم خورشیدی شهر تهران
Publish place: 8th Scientific Research Conference on Development and Promotion of Architectural and Urban Sciences in Iran
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 105
This Paper With 17 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
UMCONF08_108
تاریخ نمایه سازی: 29 فروردین 1401
Abstract:
لزوم حفظ انرژی های طبیعی ، کاهش استفاده از سوخت های فسیلی ، همزیستی با محیط زیست و اقلیم و کاربرد مصالح تجدید پذیر و هماهنگ با محیط طبیعی از اهداف اساسی معماری پایدار است . معماری سنتی ایران واجد اصولی بوده که در مفاهیم و مصادیق آن می توان زمینه هایی از خصوصیات معماری پایدار را یافت . سبک پایدار در نیم قرن اخیر بصورتی بطئی و نامحسوس در حوزه معماری ایران و به ویژه شهر تهران نفوذ کرده است . اگر چه علیرغم اهمیتی که این نوع معماری در تاریخ معاصر غرب دارد، در ایران استقبال چندانی از آن نشده و معدود بناهای طراحی شده با این سبک غالبا، در شهر تهران احداث گردیده اند. در این نوشتار سعی شده است ، ضمن بررسی سیر تحول پیدایش معماری پایدار در غرب و ریشه های این سبک در معماری بومی و سنتی ایران، جایگاه این نوع معماری در در دوره های پهلوی و جمهوری اسلامی در قرن چهاردهم خورشیدی مورد تحلیل قرار گیرد. در این پژوهش از شیوه ی تحقیق توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده که با استفاده از منابع کتابخانه ای و وبسایت های علمی پژوهشی و نشریه های مرتبط با موضوع انجام گردیده است .
Keywords:
Authors
نگین هوشمندزاده
دانشجوی کارشناسی معماری داخلی ، موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران
الناز شفیعی سرارودی
دانشجوی کارشناسی معماری، موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران
محمدعلی کاظم زاده رائف
عضو هیات علمی گروه معماری، موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران
صبا میردریکوندی
مدرس مدعو گروه معماری، موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی ، خوزستان، اهواز، ایران