نگاهی به برخی مصادیق جنگ رسانه ای بی بی سی فارسی در خصوص واکسن کووبرکت (بر اساس ۸ تکنیک جنگ رسانه ای مایکل پارنتی)

رسانه ها، در تمامی جنگ های قرن بیستم، به عنوان ابزاری برای جنگ روانی و تبلیغات جنگی مورد استفاده کشورها بوده اند. برجسته ترین نمودها و کارکردهای جنگ رسانه ای، در بحبوحه جنگ ها، مشخص می شود و طرفین جنگ از تمام ابزارها و توان های رسانه ای خود برای غلبه بر یکدیگر استفاده می کنند؛ چه این جنگ ها، جنگ های مستقیم باشند و چه جنگ های نوین و نرم. همه می دانیم که رسانه ها، در تولید، کنترل و مهار بحران ها، نقش کلیدی ایفا می کنند و در جهت حل آنچه در جهت سوءاستفاده از بحران ها در قبال اهداف تخریبی صاحبان رسانه ها است، تاثیر گذارند. جامعه شناسان، نقش به خصوصی را برای رسانه ها بخصوص رسانه های تصویری مانند تلویزیون در تاثیرگذاری بر جامعه قائل شده اند و برای تاثیر رسانه ها، تحقیقات گوناگونی انجام داده اند و به تاثیرگذاری بالای آن پی برده اند. در لابه لای دنیای رسانه، یکی از مهم ترین موسسات رسانه ای دنیا بی بی سی است که بیش از ۸۰ سال از راه اندازی بخش فارسی رادیو بی بی سی و بیش از سیزده سال از راه اندازی بخش فارسی در تلو بی بی سی می گذرد. بخش داخلی بی بی سی، بسیار گسترد و متشکل از ۵ شبکه رادیویی و ۱۲ شبکه تلویزیونی است. بی بی سی جهانی، مجموعه ای گسترده تری است که بی بی سی فارسی، بخشی از آن به شمار می رود. تاسیس تلویزیون بی بی سی فارسی، در سال ۱۳۸۵ توسط وزارت خارجه انگلیس، پیشنهاد شد و در سال ۱۳۸۶ این پیشنهاد پذیرفته شد. مقدمات ایجاد شبکه، پس از تعیین بودجه سالانه برای آن مهیا گردید و سرانجام در ۲۵ دی ۱۳۸۷ و چند روز بعد از هفتادسالگی رادیو فارسی بی بی سی، فعالیت آن آغاز شد و نخستین برنامه ها به موضوع انتخابات ریاست جمهوری ایران پرداخت؛ موضوعی که در آن زمان برای مخاطبان عام، چندان غریب نمی نمود (مجاهد مظلومیان، امیر؛ کوثری، مسعود؛ نجاتی حسینی، سید محمود. مطالعه رویکرد سیاست فرهنگی تلویزیون بی بی سی فارسی. راهبرد اجتماعی فرهنگی. ۱۳۹۸ [cited ۲۰۲۱July۲۳];۸(۳۱):۲۳۵-۲۶۴. Available from: (https://www.sid.ir/fa/journal/ViewPaper.aspx?id=۴۹۴۶۳۶).مایکل پارنتی، نویسنده و دانشمند علوم سیاسی درخصوص انحصار رسانه ای، معتقد است با وجود اینکه رسانه های عمده نظام سلطه ادعا می کنند آزاد، همگانی و واقع گرا هستند، تکنیک هایی به کار می بندند که نتیجه آگاهانه یا ناآگاهانه آن، با این ادعا، تعارض های بنیادین دارد (ضیایی پرور، ۱۳۸۷).