طبیعت گرایی و شاخص های کیفی پایداری مسکن در خانه های سنتی تبریز

شاخص های کیفی مسکن همواره به عنوان حساس ترین ابزار برنامه ریزی مسکن و به عبارتی اولین گام در ایجاد مسکن مطلوب، محسوب می شوند، خانه ایرانی جلوه مستقیم ارزشهای معنوی و فرهنگی و شیوه زندگی بوده و مکان مقدسی که ارزشهای کیهانی، جهات مقدس و ارزشهای ماوراء الطبیعه را شامل می شده است. خانه به عنوان یک سرپناه علاوه بر تامین نیازهای اولیه بایستی به نیازهای روحی و روانی کاربران نیز توجه کند که ارضای این نیازها از طریق پیوند با طبیعت قابل حصول است. پژوهش حاضر در پی ارزش های از یاد رفته در ساحت سکونت معاصر با بکارگیری طبیعت و فضای باز در سازماندهی خانه های تاریخی دوره قاجار شهر تبریز می پردازد، و ضمن روش تحلیلی، تفسیری - تاریخی به بررسی نقش بازنگری دیدگاههای مختلف در ارتباط با طبیعت و فضای باز (حیاط) و انواع رویکردهای مطرح در باب ارتباط معماری و طبیعت، همراه با شناسایی مولفه های مرتبط با طبیعت و در نهایت، تبیین معیارها و شاخص های کیفی مسکن در ارتباط با طبیعت در معماری ایرانی – اسلامی و واکاوی وسنجش آنها در نمونه های موردی، فتح بابی است در جهت ارتقاء کیفی فضای معماری در دوره معاصر، و یافته های تحقیق، نمایانگر نقش محوری طبیعت در طراحی و انتظام فضایی خانه های تاریخی، و مورد تبریز است بطوری که سازمان فضایی از فضای باز و حیاط آغاز و با رویکردی طبیعت ساز، ضمن ایجاد محیطی مطبوع با خرد اقلیمهای متنوع و مطلوب، زمینه لازم جهت تعالی روحی و معنوی را فراهم آورده است.

Keywords:

تبریز , خانه سنتی , طبیعت , معماری