رتبه بندی میزان پایداری بافتهای ناکارآمد شهری از لحاظ شاخصهای کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی با توجه به رویکرد بازآفرینی پایدار شهری

باز آفرینی شهری، عبارت است از دید جامع و یکپارچه و مجموعه اقداناتی که به حل مسائل شهری بیانجاد؛ به طوری که بهبود دائمی در شرایط اقتصادی، کالبدی، اجتماعی و زیست محیطی بافت دستخوش تغییر را بوجود آورد. هدف پژوهش حاضر رتبه بندی میزان پایداری بافتهای ناکارآمد شهری از لحاظ شاخصهای کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی با توجه به رویکرد بازآفرینی پایدار شهری می باشد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع هدف، کاربردی، از نظر ماهیت توصیفی - پیمایشی و از نظر روش جمع آوری داده ها از نوع میدانی است. ابزار گردآوری داده های پژوهش پرسشنامه محقق ساخته است. جامعه آماری پژوهش حاضر، ساکنان محله های آغ زمین (جمعیت: ۱۸۲۹۳ نفر) است. طبق فرمول کوکران ۳۷۶ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل فرضیه های پژوهش از آزمون فریدمن استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد که، رتبه بندی میزان پایداری بافتهای ناکارآمد شهری (محله آغ زمین شهر مرند) از لحاظ شاخص های کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی با توجه به رویکرد بازآفرینی پایدار شهری متفاوت است. شاخص های اجتماعی با میانگین (۲/۱۶)، شاخصهای زیست محیطی با میانگین ( ۲/۰۲)، شاخصهای کالبدی با میانگین (۱/۸۲) به ترتیب بیشترین اولویت را از دیدگاه شهروندان داشته اند.

Keywords:

پایداری بافتهای ناکارآمد شهری , شاخص کالبدی , شاخص زیست محیطی , شاخص اجتماعی , بازآفرینی پایدار شهری