اندیشه برائت نزد اصحاب در عصر صادقین علیهما السلام

عصر صادقین عصر اوج گیری برائت از سران سقیفه از جانب اصحاب است. تحقق برائت که قبل از این، در عصر امام سجاد(ع) به صورت یک جریان در جامعه پا گرفته بود، اکنون به واسطه اصحاب امامیه به شیوه های گوناگون نمایان می شود؛ به گونه ای که یکی از تمایزهای اصلی شیعه امامیه در جامعه نسبت به دیگر فرق اسلامی و شیعی، برائت نسبت به سران سقیفه است. اندیشه رفض و تسمیه رافضه و رافضی، برخاسته از همین موضوع برائت است. اساس اندیشه برائت نزد اصحاب، انکار و نامشروع دانستن امامت غیر الهی است و شواهد و قرائن به اندازه ای است که به روشنی می توان اصالت و ریشه دار بودن اندیشه برائت در تشیع امامی را با به تصویر کشاندن چنین دورانی ثابت کرد. این ادعا با ارائه گزارش های تاریخی و روایی، البته به صورت تحلیلی و توصیفی، در این مقاله به تصویر در آمده است.

Keywords:

امام باقر(ع) , امام صادق(ع) , اصحاب امامیه , امامت الهی , برائت , رافضی