تعهد به عدم ارسال برنامه های صوتی و تصویری به دیگر کشورها

بررسی قوانین و مقررات کشورمان نشان میدهد که ایران به لحاظ تصویب قوانین مرتبط با مالکیت فکری یا عضویت درعهدنامه های مربوط به حقوق مالکیت فکری و حقوق مرتبط، دارای نظامی قدیمی است . قانون حمایت از حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان، مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و قانون ترجمه و تکثیر کتابها و نشریات و آثار صوتی، مصوب ۶ دی ماه ۱۳۵۲، مهمترین قوانینی هستند که در این راستا به تصویب رسیده اند و در حال حاضر مبنای تصمیم گیری هستند . باوجوداقداماتی که در سال های اخیر برای تصویب قانون جامع حقوق مالکیت فکری به عمل آمده، در حال حاضر چنین قانونی درکشورمان به تصویب نرسیده است. از مجموع مواد دو قانون فوق، میتوان استنباط کرد که هنرمندان در مفهوم عام آن که از جمله شامل بازیگران،خوانندگان، نوازندگان و.. می شود، مشمول حمایتهای قانون حمایت از حقوق مولفان و مصنفان وهنرمندان هستند و علاوه برآن، تولیدکنندگان آثار صوتی و سازمان های پخش رادیو و تلویزیونی از جمله اشخاص و نهادهایی هستند که تحت حمایت مقررات فوق قرار دارند. موضوعهای مورد حمایت در قوانین فوق نیز آثار صوتی وتصویری صداوسیما را دربرمی گیرد. چنان که قسمت اخیر ماده ۳ قانون مصوب ۱۳۵۲، به صراحت اعلام میدارد که »حکم مذکوردر این ماده شامل نسخه برداری یا ضبط و تکثیر از برنامه های رادیو و تلویزیون و هرگونه پخش دیگر خواهد بود.«