تولد تا مرگ سهراب در شاهنامه از منظر اسطوره و نماد

غم نامه رستم و سهراب به سبب تراژیک بودن و میزان تاثیرگذاری بالای خود، از جمله زیباترین و ماندگارترین داستان های شاهنامه فردوسی به شمار می آید. زندگی سهراب به عنوان رکن اصلی این بخش از شاهنامه که مرگش داستان او و رستم را به تراژدی می کشاند، دارای جنبه های نمادین بسیاری است که از منظر روان کاوی، ساختارهای زبانی و نیز اسطوره شناختی این قابلیت را دارد که مورد بررسی و نقد و نظر قرار گیرد. در این نوشتار به تولد، مراحل رشد و وضعیت جسمانی خارق العاده سهراب، همچنین اتفاق هایی که در مسیر شناسایی پدر برایش به وقوع می پیوندد، پرداخته می شود. موضوع نام پوشی، فرزندکشی، عقده ادیپ، نشان بازو بند مهره، نبرد سهراب با گردآفرید و بحث آنیما از موارد مورد بحث در این پژوهش است. در واقع نگارنده به دنبال پاسخ این پرسش است که چه عواملی به لحاظ اسطورهای تاریخی دست به دست هم داد تا سهراب شاهنامه را به سمت فرجامی اینچنین تلخ رهنمون سازد. در این بین سعی شده است ارزش بیانی واژگان در شکل دهی و به تصویر کشیدن تفکر حاکم نیز به صورت مختصر و گذرا مورد توجه قرار گیرد. برای تحلیل عوامل یاد شده و میزان تاثیرگذاریشان، شیوه کتابخانه ای و اسنادی و روش توصیفی تحلیلی در دستور کار قرار گرفته است.

Keywords:

شاهنامه , اسطوره , سهراب , ادیپ , فرزندکشی