نگاهی زبان شناختی به تابوهای زبانی در منظومه ویس و رامین

اصطلاح تابو برآمده از زبانهای قبایل پولینزی است که عموما در معانی ممنوع و حرام به کار می رود. به بیان دیگر، به عملی که انجام آن باعث مجازات از جانب قوای نامرئی شود و به لحاظ دینی و اخلاقی پرهیز از آن واجب باشد، تابو گفته می شود. منظومه «ویس و رامین» در ادبیات کلاسیک فارسی اثری ویژه محسوب می شود. ویس و رامین به دلیل زیرپا نهادن برخی از جنبه های فرهنگی و رفتاری عصر ایران پس از اسلام و با شکستن بسیاری از تابوهای اخلاقی و اجتماعی، صورتی متفاوت از عاشقانه های ادبیات فارسی را رقم زده است. روش پژوهش حاضر توصیفی و تحلیلی است و هدف از انجام آن بررسی تابوهای زبانی در منظومه ویس و رامین در دو گستره فرهنگی ایران پیش از اسلام و ایران پس از اسلام است، نتایج به دست آمده نشان می دهد: مهمترین نمودهای تابویی در این اثر در بخشهای مربوط به اظهار عشق و میل جنسی شخصیت ها تجلی پیدا کرده است که در ایران بعد از اسلام به لحاظ عرفی، اجتماعی و اخلاقی نامتعارف و ممنوع و گاه حرام محسوب می شود.

Keywords:

زبان شاختی , تابوهای زبانی , فرهنگ , ویس و رامین.