کارکرد آموزه های دینی در تامین سلامت روانی - اجتماعی

برخی از حکمای متاله در بیان حقیقت انسان گفته اند؛انسان آن موجود حی دارای قوه و لیاقت و قابلیتی است که هرگاه آن دارایی ذاتی خویش را به فعلیت رساند انسان حقیقی و واقعی خواهد بود ، یعنی کسی که در تمام ابعاد کمال به فعلیت رسیده باشد و متصف به صفات ربوبی و محاسن اخلاقی و محامد آداب گردد)حسن زاده آملی) ۱۳۷۷ (،ص ۱۰ (وبرخی معتقدند؛ فصل ممیز انسان در فرهنگ قرآن ناشی از تاله یعنی خدا خواهی مسبوق به خدا شناسی وی و ذوب او در جریان الهیت است ، زیرا وجود آدمی در دو قلمرو عقل نظری و عقل عملی گسترده و همه گزارشها و گرایشهای او رو به خداست و چیزی جز حقیقت نا محدود هستی محض ، اضطراب او را فرو نمی نشاند و از هر کس که رشته امید ببرد از آفریدگار نا امید نمی گردد.)جوادی آملی ۱۳۹۷ (ج ۱۵ ص ۱۷ ( این انسانی که هنوز هم نا شناخته مانده است دارای دو بعد مادی و معنوی است و جنبه مادی او محسوس تر و عینی تراز جنبه معنوی اوست در صورتیکه جنبه معنوی حیاتی تر وبا اهمیت تر و با معناتر از جنبه مادی اوست.علوم روانی و مشاهدات تاریخی به خوبی اثبات می کند که بدون هماهنگ ساختن این دو بعد و تنظیم آن دو در مجرای زندگی نه تنها رشد وکمالی برای فرد و اجتماع نمی توان انتظار داشت بلکه ناهماهنگی مزبور به اختلافات همه شئون انسانی منجر خواهد شد البته اسلام به هر دو جنبه توجه دارد گرچه بعد معنوی انسان که بر محوریت روح آدمی و تعقل او شکل می گیرد دنیای عظیمی از حیات او را شامل می شود و انسان می تواند به واسطه روح بلند وحاکم ساختن عقل بر مملکت وجود به آخرین مرتبه کمال برسد.