اثر هشت هفته تمرین استقامتی توام با مصرف عصاره چوب دارچین بر بیان نشانگران آنژیوژنیک در بافت قلب موش های صحرایی نر دیابتی شده با استروپتوزتوسین

هدف: فرایند رگ زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توام با مصرف عصاره چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ زایی در موش های صحرایی نر دیابتی شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.  روش ها: در این تحقیق تجربی ۲۴ سر موش صحرایی نر دیابتی شده با mg/kg ۵۰ STZ با وزن تقریبی ۱۸۰ تا ۲۲۰ گرم و محدوده سنی ۸ تا ۱۰ هفته، به صورت تصادفی به چهار گروه ۱. کنترل دیابتی، ۲. دیابتی+مصرف دارچین، ۳. دیابتی+تمرین استقامتی و ۴. دیابتی+مصرف دارچین+تمرین استقامتی تقسیم شدند. به منظور بررسی اثر القای دیابت بر متغیرهای پژوهش شش سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. در ادامه گروه های ۳ و ۴ به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه ۱۰-۳۰ دقیقه، با سرعت ۱۰-۱۸ متر بر دقیقه به تمرین استقامتی پرداختند و گروه های ۲ و ۵ روزانه mg/kg ۲۰۰ عصاره دارچین را به صورت گاواژ دریافت کردند. به منظور تجزیه وتحلیل یافته های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکراهه همراه با آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ استفاده شد (۰۵/۰≥P). نتایج: سطوح بیان ژنی اندوتلین-۱ (۰۵/۰≥p) و eNOS (۰۵/۰≥P) و در گروه کنترل دیابتی به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل سالم بود. سطوح eNOS و VEGF در گروه تمرین، گروه مصرف دارچین و گروه تمرین استقامتی+ دارچین تفاوت معناداری با گروه کنترل دیابتی نداشت (۰۵/۰≤P). اما سطوح اندوتلین-۱ در گروه تمرین استقامتی+دارچین بالاتر از گروه کنترل دیابتی بود (۰۵/۰≥P). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی با روش تحقیق حاضر و عصاره پوست دارچین با این مقدار اثر معناداری بر برخی نشانگرهای آنژیوژنز در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت ندارد، هرچند با توجه به محدودیت اطلاعات در خصوص سازوکار اثر استروپتوزتوسین بر آنژیوژنز در بافت قلب تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.

Keywords:

آنژیوژنز , تمرین استقامتی , دیابت , عصاره دارچین