اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر درآمیختگی افکار در افراد متاهل با سابقه خودکشی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر درآمیختگی افکار در افراد متاهل با سابقه خودکشی بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد متاهل دارای سابقه خودکشی است که بیماری آنها توسط متخصص تشخیص داده شده و در شش ماهه دوم سال ۱۳۹۹ تا اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۰ به مراکز روان پزشکی شهرستان ساری جهت دریافت خدمات درمانی مراجعه نمودند. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد. ابتدا ۵۰ نفر از افراد جامعه آماری به عنوان نمونه انتخاب شدند که از بین آنها ۳۰ نفر بر اساس نمره آنها در پرسشنامه به عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایشی و ۱۵ نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. روش گردآوری داده ها شامل دو روش کتابخانه ای و میدانی بوده اند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه ی درآمیختگی افکار شفران و همکاران، ۹۱۱۱ استفاده شده است. به علت استاندارد بودن پرسشنامه روایی صوری آنها توسط اساتید راهنما و مشاور مورد تایید قرار گرفت. آزمودنی های گروه های آزمایشی به مدت ۸ جلسه ی ۷۰ دقیقه ای و هفته ای ۲جلسه در ۹ ماه مداخلات مربوط آموزش درمان متمرکز بر شفقت را بر اساس طرح درمان گیلبرت ۲۰۱۸ دریافت کردند. در حالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده ها به دو روش توصیفی و استنباطی انجام شد. در تحلیل توصیفی از میانگین، انحراف معیار، جداول و غیره استفاده گردید و در آمار استنباطی با رعایت مفروضه ها و با استفاده از نرم افزارSPSSنسخه ۲۴ از تحلیل کوواریانس آنکووا و مانکوا استفاده گردید. نتایج نشان دادند درمان متمرکز بر شفقت بر درآمیختگی افکار در افراد متاهل با سابقه خودکشی موثر است

Keywords:

درآمیختگی افکار , درمان متمرکز بر شفقت , خودکشی