مخاطب پنداری، مدلی نظری-مفهومی درباره تصور سرآمدان کشورهای اسلامی از مخاطبان و رسانه ها

در این مقاله، مدل مفهومی مخاطب پنداری، در مورد نحوه نگاه صاحب منصبان به مخاطبان و رسانه ها (موردنگاری کشور ایران) ارائه می شود. مخاطب پنداری، مفهومی است که به مجموعه تصورات و دیدگاه ها درباره رسانه ها و مخاطبان اطلاق می شود. این نوع نگاه، از این تفکر نشات می گیرد که نقش و نحوه عملکرد رسانه ها نیز همچون منبر[۱] است.مدل مذکور با استفاده از نتایج پژوهشی استخراج شده که طی سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ (سپنجی، ۱۳۸۹) انجام شد. در این پژوهش، بیش از ۱۰۳۷۰ دیدگاه و سخن از صاحب منصبان پیش گفته استخراج شد. این دیدگاه هابه ۳۷۱ گزاره تبدیل و پس از آن           گزاره ها با شیوه های کمی و کیفی مورد تحلیل قرار گرفت.سه مولفه اصلی مدل مخاطب پنداری در قالب دو زیر بخش عبارتند از:۱-الف) تاثیرات وعملکردهای منفی رسانه ها بر افراد آن سوی رسانه ها، مبتنی بر ذهنیت مخاطب پندار؛ب) توقعات پدرسالارانه و عملکردی از رسانه ها برای تاثیر  بر مخاطبان، مبتنی بر ذهنیت مخاطب پندار؛۲- نحوه نگاه به رسانه ها مبتنی بر ذهنیت مخاطب پندار.هر یک از این دو بخش نیز به زیرمولفه هایی تقسیم می شود. [۱]منبر، جایگاهی مرتفع در مساجدو اماکن اجتماع مسلمانان از صدر اسلام تاکنون، با حدود یک تا سه متر ارتفاع است که معمولا از چوب ساخته می شود و سخنران یا خطیب دینی بر فراز آن می نشیند. این رسانه به عنوان ابزاراصلی تبلیغ دین در اسلام شناخته می شود.

Keywords:

مخاطب پنداری , رسانه , ارتباطات , ایران , صاحب منصبان