تجلی مفاهیم بنیادین معماری سبز در فرهنگ معماری ایرانی اسلامی

طبیعت ؛ در سنت معماری ایرانی اسلامی جایگاه فاخری داشته است زیرا نه تنها همچون آموزگاری دانا و چیره دست عمل می کرده بلکه مقیاس و مدل هم بوده است. طبیعت هم کانون اعطای فرم بوده و هم شیوه ها و شئون زایش فرم ها را می آموخته و هم این که مصالح لازم را در ید اختیار مراتب خلاقیتی معماران قرار می داده است. همه همت های زیباشناختی و همه کوشش هایی که به نوعی متاثر از جلوه گری های بناها می شده – به نوعی – به طبیعت باز می گردد. لذا بسیار پیشتر از آن که معماری معاصر به معماری سبز و الزام بهره گیری از مفاد موضوعی و مناسبتی آن باشد –تلویحا- شالوده های این معماری در معماری ایرانی اسلامی وجود داشته است. لذا این تحقیق که به شیوه مطالعات توصیفی تحلیلی به رشته تحریر درآمده برآن است تا ریشه های فکری الزام به طبیعت را در سنت مذکور بکاود و دستاوردهای آن را برای معماری معاصر ایران- به گونه ای دقیق و شفاف- آشکار سازد.