رویکرد وظیفه گرایانه به ایمان و واکنش های مختلف متکلمان امامیه تا قرن پنجم به آن

اگرچه در روایتی از پیامبر اسلام |، ایمان «اقرار باللسان، معرفه بالقلب و عمل بالارکان» شناخته شده، شرایط سیاسی - اجتماعی جامعه نوپای اسلامی به گونه ای رقم خورد که مولفه عمل اهمیت بسیار یافت و دیدگاهی ظهور کرد که می توانیم آن را وظیفه گرایی بنامیم. این دیدگاه از دو جهت اهمیت دارد: اولا یکی از نظریه های پرنفوذ ایمان در تاریخ کلام اسلامی است؛ ثانیا مستقیم یا غیرمستقیم دیگر نظریه های ایمان را تحت الشعاع قرار داد. در این مقاله به دنبال بررسی این رویکرد و شناخت ویژگی های آن با استفاده از روش تحلیلی تطبیقی هستیم؛ اما هدف اصلی ما بررسی واکنش های متکلمان امامیه در پنج قرن نخست به آن است. این تحقیق نشان می دهد که رویکرد وظیفه گرایانه به ایمان، در عمل با وعیدگرایی و احباط باوری پیوند خورد و متکلمان امامیه سه نوع مواجهه با آن داشتند: شیخ صدوق آن را تایید کرد؛ شیخ مفید رویکرد فضیلت گرایانه در پیش گرفت و به اصلاح آن دست زد. به این صورت که از مولفه های ایمان بر معرفت تاکید نمود و عمل را جزء جدایی پذیر ایمان به شمار آورد؛ و نوبختیان و سید مرتضی آن را رد کردند و ایمان را از مقوله اقرار یا تصدیق دانستند، هرچند در مورد احباط با هم اختلاف نظر داشتند

Keywords:

ایمان , کفر , منزله بین المنزلتین , رویکرد فضیلت گرایانه به ایمان , رویکرد ارجاء به ایمان , تجزیه پذیری/ ناپذیری ایمان