عدالت آموزشی

عدالت آموزشی همواره کانون توجه متخصصان تعلیم و تربیت بوده است. رشد نظریات فلسفی و آموزشی جدید نیز، به امکان تحقق بیشتر عدالت آموزشی کمک کرده است، بر این اساس هدف از این مقاله بررسی جایگاه عدالت آموزشی در تحول نظام تعلیم و تربیت است. پژوهش حاضر با استفاه از روش توصیفی تحلیلی مورد بررسی قرار می دهد. نتایج نشان داد که اگر چه عدالت آموزشی در جامعه مدرن با بهره گیری از پارادایم پوزیتیویسم از طریق قوانین عام و تعمیم پذیر و دسترسی همگانی به آموزش تا حدودی تحقق یافت، اما ناکارآمد بودن آن، سبب شد تا در جامعهپست مدرن، با بهره گیری از پارادایم سازنده گرایی و با استفاده از موضع گیری های نظریه نقادی و با توجه خاص به اصالت انسان و تفاوتهای فردی او به عنوان یک پارادایم نو ظهور در تعلیم و تربیت، فشارهای اجتماعی و بی عدالتی های ناشی از عدم توجه به تفاوتهای فردی، به مقدار زیادی کاهش یابد؛ بنابراین به نظر می رسد تحول نظام تعلیم و تربیت مبتنی بر سازنده گرایی درعصر حاضرعدالت آموزشی را بیش از پیش تحقق بخشیده است.

Keywords:

عدالت آموزشی , تظام تعلیم و تربیت.