توانمندسازی اجتماعی – فرهنگی در محلات فرودست شهری

یکی از راه کارهای مطمئن و عملی پیش روی برنامه ریزان شهری برای تامین مسکن مناسب، استفاده از پتانسیل بافت های فرسوده شهری است که با ساماندهی این بافتها می توان با کمترین هزینه و زمان به تامین این هدف رسید. بافت فرسوده شهر به عنوان بستر زیست انسان شهرنشین، نیازمند تامین استانداردهایی است که در یک نگاه می توان آن را استانداردهای زیست پذیری نامید. با این وجود فقدان یکپارچگی و استراتژیهای ضعیف در برنامه ریزی شهری؛ زیست پذیری شهر؛ بالاخص زیست پذیری بافت فرسوده شهرها را تحت تاثیر قرار داده است. امروزه مشارکت شهری با توجه فعالیتهای اقتصادی اجتماعی و فرهنگی زندگی شهروندان در جهت مشارکت آنها، در قالب یک فعالیت سازمان یافته و به معنای دخالت همه جانبه مردم در فرآیندها و تصمیم گیری های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد یک رویکرد مدرن و قابل تامل در برنامه ریزی های شهری می باشد. در حال حاضر مشارکت شهری رمز موفقیت پروژه توسعه شهری و همچنین یکی از معیارهای ارزیابی عملکرد نظام مدیریت شهری و ارکان آن(شورا و شهرداری) است و از طرف دیگر در همین راستا بحث توانمند سازی ساکنین بافت های فرسوده شهری از لحاظ اجتماعی و اقتصادی با توجه به رویکرد توسعه شهری یک امر کاملا بدیل می باشد. هدف اصلی پژوهش توانمندسازی اجتماعی – فرهنگی در محلات فرودست شهری با روش توصیفی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد رشد بی رویه و شتابان شهرها، مشکلات شهری زیادی را دامن زده است؛ به گونه ای که این مشکلات و نارسایی ها، تمامی جنبه های شهرنشینی را تحت تاثیر خود قرار داده و گاهی زندگی شهری را مختل کرده است. یکی از این مشکلات عمده ی شهرهای قدیمی تر، وجود بافت های فرسوده در آن ها است که خود سرآغاز بسیاری از مشکلات شهری شده و مسائل اقتصادی اجتماعی، کالبدی فیزیکی، زیست محیطی و امنیتی را در پی داشته و زمینه ی ناپایداری را در بسیاری از شهرها فراهم کرده است.

Keywords:

توانمندسازی , اجتماعی – فرهنگی , محلات فرودست شهری