اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود کنش های اجرایی و کاهش پرخاشگری زندانیان مبتلا به اختلال شخصیت

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود نارسایی کنشهای اجرایی و کاهش پرخاشگری مجرمین زندانی مبتلا به اختلال شخصیت بود. جامعه ی پژوهش مردان زندانی یکی از واحدهای مشاوره زندان مرکزی شهر مشهد بود. از میان آنها ۱۸ نفر که ملاکهای ورود را دارا بودند، به صورت در دسترس به عنوان نمونه ی پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه آزمایش ۹) نفر) و در گروه کنترل ۹) نفر) تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه چند محوری شخصیتی میلون ۳، مقیاس نارسایی کنشهای اجرایی بارکلی و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند . یافته های پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی منجر به کاهش پرخاشگری شد اما در بهبود کنشهای اجرایی اثربخش نبود. بنابراین با توجه به نتایج پژوهش میتوان میتوان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی میتواند آسیبهای روانشناختی زندانیان را کاهش دهد.

Keywords:

کنش های اجرایی , پرخاشگری , اختلالات شخصیت , طرحواره درمانی.