مقایسه اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد هیجان مدار و غنی سازی روابط بر کاهش طلاق عاطفی و افزایش سازگاری زوجین فرهنگی شهر پارس آباد مغان

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد هیجان مدار و غنی سازی روابط بر کاهش طلاق عاطفی و افزایش سازگاری زوجین فرهنگی شهر پارس آباد مغان سال ۱۴۰۰ انجام شده است. پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را زوجین فرهنگی شهرستان پارس آباد تشکیل می داد که تعداد آنها براساس آمار گرفته شده از آموزش و پرورش پارس آباد در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰، ۱۸۰ زوج بود. براساس جدول نمونه گیری کرجسی و مورگان، تعداد ۱۲۰ زوج به روش تصادفی به عنوان نمونه آماری برای جمع آوری داده ها انتخاب و سپس از این تعداد زوجین انتخاب شده، ۴۵ زوج را که براساس پرسشنامه ها، نمره سازگاری زناشویی پایین و طلاق عاطفی بالا داشتند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۱۵ زوجی (دو گروه گروه آزمایش و یک گروه کنترل)، گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های طلاق عاطفی گاتمن و سازگاری زناشویی گراهام بی اسپانیر بود. اطلاعات به دست آمده از پژوهش با آزمون های تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که آموزش خانواده درمانی هیجان مدار و غنی سازی روابط در کاهش طلاق عاطفی و افزایش سازگاری زناشویی زوجین دارای تاثیر متفاوت و معناداری دارد .(P<۰/۰۵ ) بنابراین می توان از رویکردهای درمانی هیجان مدار و غنی سازی روابط جهت بهبود سازگاری زناشویی و کاهش طلاق عاطفی بین زوجین استفاده نمود.

Keywords:

سازگاری زناشویی , طلاق عاطفی , غنی سازی روابط , هیجان مدار.