مدل یابی روابط ساختاری باورهای مرتبط با خودبیمارانگاری و اضطراب با میانجیگری خودکارآمدی در معلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران

مطالعه حاضر با هدف مدل یابی روابط ساختاری باورهای مرتبط با خودبیمارانگاری و اضطراب با میانجیگری خودکارآمدی در معلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران صورت پذیرفت. روش پژوهش، توصیفی با طرح تحقیق همبستگی و از نوع تحلیل مسیر بود؛ جامعه آماری شامل ۳۰۵۰ نفر معلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران در سال تحصیلی ۱۳۹۹- ۱۴۰۰ بودند که ۳۴۰ نفر با شیوه نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب و مقیاس های نگرش به بیماری کلنر (۱۹۸۶)، اضطراب اسپیل برگر (۱۹۸۳)، خودکارآمدی شرر و مادوکس (۱۹۸۲) که به صورت الکترونیکی (آنلاین) طراحی شده بود را تکمیل و داده های حاصل با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس و لیزرل و همچنین شاخص های آمار توصیفی و تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین تمامی متغیرهای پژوهش رابطه معنادار وجود دارد(۰.۰۵p<). به علاوه، شاخص های کلی الگوی پیشنهادی برای رابطه خودبیمارانگاری و اضطراب با نقش میانجی خودکارآمدی حاکی از برازش خوب الگو بود. نتایج نشان می دهد مدل میانجی روابط ساختاری باورهای مرتبط با خودبیمارانگاری و اضطراب با واسطه خودکارآمدی در معلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران معنادار بوده است(۰.۰۵p<).

Keywords:

خودبیمارانگاری , اضطراب , خودکارآمدی , بیماران بهبود یافته کووید ۱۹.