بهبود رشد عاطفی دانشجویان پرستاری مبتنی بر نظریه رشد بخشیدن و الگوشدن

مقدمه: با توجه به نقش مهم مهارت های ارتباطی در پرستاری، مربیان پرستاری ازنظر داشتن تجارب آموزشی، عملی و احساس مسئولیت، همچنین پذیرش به عنوان الگو از سوی دانشجویان، نقش مهمی در شکل گیری رفتار دانشجویان و ازجمله رفتارهای مربوط به رشد عاطفی به عهده دارند. این مطالعه باهدف بهبود رشد عاطفی دانشجویان پرستاری مبتنی بر نظریه رشد بخشیدن و الگوشدن انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر یک اقدام پژوهی مشارکتی بود. تمامی دانشجویان کارشناسی پرستاری ورودی بهمن ۱۳۹۳ شاغل به تحصیل(۳۰ نفر) در دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله(عج) در این مطالعه مشارکت داشتند. پس از طراحی پرسشنامه استاندارد و قابل اعتماد، وضعیت رشد عاطفی مورد سنجش قرار گرفت. راهکارهای قابل اجرای بهبود رشد عاطفی با استفاده از مرور متون مرتبط، مصاحبه با اساتید و جلسات بحث گروهی با دانشجویان گروه هدف مشخص شد. در مرحله اجرا برخی از راهکارهایی که قابلیت اجرا داشتند مورد اجرا قرار گرفتند. رشد عاطفی دانشجویان در ۴ زمان (در ابتدای مطالعه(اسفند ماه ۱۳۹۴)، دو بار در طول مطالعه و در انتهای مطالعه(بهمن ماه ۱۳۹۶)) سنجیده شد.  یافته ها: نمره کل رشد عاطفی دانشجویان در ابتدای مطالعه ۹/۱۸ ± ۹/۹۰ بود. عمده راهکارهای مشخص شده در مرحله برنامه ریزی، در زمینه ارتباط موثر، انگیزه، اعتماد به نفس و حس هویت مثبت بودند که پس از اجرای برخی راهکارها در مرحله اجرا، در نهایت نمرات رشد عاطفی در حیطه های هویت مثبت، ارتباط موثر و انگیزه و همچنین نمره کل رشد عاطفی دانشجویان پرستاری در زمان های مختلف نسبت به قبل افزایش یافت؛ به طوری که در طول دو سال نمره کل رشد عاطفی دانشجویان از۹/۱۸ ± ۹/۹۰ به ۸/۱۱ ± ۹/۹۷ افزایش یافت. نتیجه گیری: با بکارگیری اقداماتی در جهت بهبود رشد عاطفی مانند ایجاد محیط مناسب برای تعاملات موثر بین اساتید و دانشجویان و کمک در جهت افزایش اعتماد به نفس و انگیزه در دانشجویان،  می توان به بهبود رشد عاطفی دانشجویان کمک کرد.

Keywords:

Collaboration Action Research , Emotional Development , Nursing Students , Growing up , Role Modeling , اقدام پژوهی مشارکتی , رشد عاطفی , دانشجویان پرستاری , نظریه رشد بخشیدن و الگو شدن