رابطه بین انواع تدریس معماری در دروس عملی و میزان یادگیری دانشجویان از طریق آموزش مجازی

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین روش تدریس اساتید و یادگیری دانشجو در دروس عملی رشته معماری در مقایسه،کلاس های حضوری و مجازی می باشد. پژوهش حاضر یک روش کیفی همراه با تحلیل و توصیف می باشد. پاسخگویان اساتید دانشگاه آزاد شیراز می باشند که پرسش نامه های محقق ساخت از طریق مجازی پخش گردید. نتایج حاصل از آزمون فرضیه های مطرح شده با استفاده از آمار استنباطی سنجیده و با استفاده از آزمون تی تست همبسته، می باشد. به منظور دروس عملی در رشته معماری در بخش نحوه مدیریت کلاس، در دروس مجازی نظر اساتید بر توان کم کنترل دانشجو و و خستگی و رعایت عدل و انصاف در بین دانشجویان می باشد و در قسمت روش تدریس، کمبودن روش های تدریس و فعالیت کم دانشجویان بزرگ ترین مشکل بوده است. اما در مقابل در نحوه آزمون و ارزیابی دروس عملی اساتید بهتر می توانند عمل کنند. میزان خستگی در اساتید در کلاس حضوری و مجازی مساوی می باشد. مولفه های اصلی به علت برآیند موارد گفته شده در کلاس های مجازی از اهمیت و برتری بیشتری برخوردار هستند اما زمانی که تمام موارد سنجیده می شود، به تفاوت های اصلی و توانایی هر یک از کلاس های حضوری و مجازی پی برده می شود.

Keywords:

تدریس معماری , دروس عملی , آموزش حضوری , آموزش مجازی , یادگیری