دسترس پذیری در راستای توسعه پایدار

رشد و توسعه هر جامعه متناسب با به کارگیری توانایی ‎های موجود در آن جامعه است. یکی از راه‎‎های تحقق این رشد، تامین بستر کالبدی مناسب برای حضور فعال افراد و فرصت ‎های برابر برای اقشار مختلف در دسترسی به ساختمان‎‎ها و فضا‎های عمومی است که گامی موثر در دستیابی به جامعه‎ای پایدار است. قابلیت دسترسی و امکان بهره برداری برابر از امکانات محیط، ضرورتی اساسی در زندگی مدنی است. یکسان‎سازی فرصت‎ها به معنای فراهم آوردن شرایط برای همه افراد است تا بتوانند با سایرین ارتباط برقرار کنند و از حقوق طبیعی شهروندی خود بهره مند شوند. مشکلات، موانع و کاستی ‎های موجود، استفاده بهینه از فضا‎های شهری و ساختمان‎‎های عمومی را برای افراد دارای معلولیت به حداقل رسانده و موجب اختلال در رابطه آن ‎ها با محیط می گردد. مناسب سازی محیط و تامین فضای دسترس‎پذیر در واقع توجه به نیازهای قشر وسیعی از افراد جامعه است که به دلیل عدم هماهنگی شکل فیزیکی محیط با گستره توان جسمی انسان‎ها، امکان بهره گیری از تسهیلات و خدمات عمومی از آنان سلب شده است. برای ایجاد شهرهای دسترس پذیر و پایدار لازم است نیازهای همه اقشار جامعه به ویژه افراد دارای معلولیت در پروژه های طراحی و مناسب سازی محیط در نظر گرفته شود. در این مقاله سازوکار مناسب برای ارزیابی و کنترل کیفیت دسترس پذیری در ساختمان های عمومی موجود و یا در حال احداث از طریق تدوین چک لیست های منطبق بر ضوابط مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

دسترس پذیری , توسعه پایدار , افراد دارای معلولیت , چک لیست , ضوابط طراحی.