اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس تنهایی و ناگویی هیجانی زوجین دارای تعارض

هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس تنهایی و ناگویی هیجانی زوجین بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۵ شهر تهران با علت تعارض در شش ماه دوم سال ۱۴۰۰ بود. در این پژوهش تعداد ۳۰ زوج با تقسیم بندی ۱۵ زوج برای هر کدام از (گروه های آزمایش و گروه کنترل) که این تعداد نفرات، بنابر رعایت ملاک های ورود، با این پژوهش همکاری کردند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه احساس تنهایی راسل، پیلوا وکورتونا (۱۹۸۰)، ناگویی هیجانی تورنتو توسط تیلور (۱۹۸۶)، تعارض زناشویی تجدیدنظر شده ثنایی (۱۳۹۵) (MCQ-R)و پروتکل طرحواره درمانی یانگ، کلاسکو و ویشار (۲۰۰۳) بود. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، به دو روش توصیفی و استنباطی انجام شد. در این تحقیق از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف معیار متغیرهای تحقیق و نشان دادن فراوانی و نمودارهای مربوط به آن استفاده شد و از آمار استنباطی به منظور بررسی فرضیه های تحقیق استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش طرحواره درمانی بر احساس تنهایی و ناگویی هیجانی زوجین دارای تعارض اثربخش است. با توجه به شدت اثر، آموزش طرحواره درمانی بر احساس تنهایی زوجین تاثیری بیشتری دارد.

Keywords:

طرحواره درمانی , احساس تنهایی , ناگویی هیجانی