سیاست دولت های اول (احمدی نژاد و روحانی) نسبت به رسانه های نوشتاری از منظر نظریه گرامشی

در عصر اطلاعات، رسانه ها بازیگر اصلی سیاست شناخته می شوند به همین دلیل دولت ها و مدیران تلاش می کنند که از طریق رسانه ها اعم از سنتی و نوین تولید قدرت و معنا کنند. رسانه هایی که به صورت ایجابی، سلبی یا انتقادی برابر دولت ها پرداخته اند. در نوشتار حاضر سیاست دولت های اول (احمدی نژاد و روحانی) نسبت به رسانه های نوشتاری براساس نظریه گرامشی مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با هدف تبیین رویکردهای دولت های نهم و یازدهم نسبت به رسانه های نوشتاری به رشته تحریر درآمده و در این مسیر تحلیل ها براساس نظریه گرامشی صورت گرفته است. بررسی سیاست و دیدگاه های این دو دولت نشان می دهد که رویکرد غالب در دولت احمدی نژاد، مبتنی بر نگاهی کنترل گرا بوده است، اما در دولت اول روحانی سعی شد تا با حفظ هژمونی، بستری مناسب و منعطف برای کنشگری طیف های مختلف سیاسی فعال در چارچوب نظام و قانون اساسی مهیا شود، تا این نوع از رسانه ها بتوانند به نقد و بررسی وضعیت موجود در عرصه های مختلف بپردازند.

Keywords:

رسانه , ایران , گفتمان , روحانی , احمدی نژاد