بررسی مردم نگاری هنر پارچه بافی از منظر تکنیک و روش درروستای سیاه رودبار بیشه گلستان

پارچه بافی سنتی از دیرباز از زمینه های اشتغالزایی در میان روستاییان و عشایر می باشد که با توجه به نیاز و نحوه کاربرد آن و بکارگیری نیروی خلاق در هر رده سنی بخصوص جوانان نقش بسزایی دارد. این هنر، بنابر شرایط محیطی و محدودیت های ممکن در بسیاری از مناطق دیگر منسوخ گردیده است. هنر نساجی هنر مورد استقبال بانوان است. این پژوهش به چگونگی بافت، تکنیک و نقوش به کار رفته روی پارچه پرداخته است. روستای سیاه رودبار بیشه گلستان در ۲۴ کیلومتری شهرستان علی آباد کتول از توابع گلستان است. با همت اهالی روستا کارگاه های پارچه بافی دوباره جان گرفت. پژوهش از طریق روش مصاحبه با اهالی فعال در این حرفه و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی از طریق عکس برداری از نمونه های پارچه های موجود صورت گرفته است. نقوش به کار رفته مربوط به درختان سرخدار است که نماد روستا معرفی شده است سعی بر این است به تکنیک بافت ، محصولات و بیان اهمیت انواع نقوش در فرهنگ و اقتصاد پرداخته شود. این هنر از دیرباز مورد توجه قرار گرفته و به دیگران هم آموزش داده می شود. در نهایت می توان گفت که پارچه بافی با ارائه ی محصولاتی ارزشمند و با ویژگی هایی از جمله: بومی و خودساز بودن ابزار بافندگی، درآمدزا بودن، توانسته هنرجویانی را جذب کند که این عمل خود سبب ماندگاری آن تا امروزه بوده است. حضور زنان در این عرصه بیش از پیش تاثیرگذار بوده است.

Keywords:

پارچه بافی سنتی , هنر نساجی , روستای سیاه رودباربیشه , تکنیک بافت , سرخدار , زنان