ورزش و توسعه روابط خارجی

هدف از پژوهش حاضر تبیین جایگاه ورزش در توسعه روابط خارجی ایران بود؛ بعبارت دیگر ایران چگونه از ورزش بعنوان ابزاری دیپلماتیک برای توسعه روابط بین الملل خود استفاده نماید؟ این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ نحوه گردآوری داده ها توصیفی بود که ابزار پژوهش انجام مصاحبه های کیفی نیمه ساختار یافته با ۱۲ نفر از متخصصان داخلی و خارجی حوزه علوم ورزشی و روابط بین الملل بود. پس از دو فاز ارزش گذاری مفاهیم در نهایت ۴۳ عامل تایید و وارد مرحله کمی و با استفاده از نرم افزار v.۱۸ SPSS تحلیل عاملی اکتشافی شدند که در قالب پرسشنامه ای با طیف لیکرت ۷ گزینه ای در میان نمونه مطالعاتی شامل روسا، نواب روسا، نماینده ورزشکاران، در مجمع، دبیر و مسئول امور بین الملل فدراسیون های ورزشی، کارکنان ستادی دفتر بین الملل وزارت ورزش و جوانان و اعضای هیات علمی صاحب اثر در این حوزه توزیع گردید. این بخش پرسشنامه ای ۳۷ گویه ای در قالب ۵ عامل بود که با توجه به تک گویه ای بودن یکی از عامل ها حذف و در نهایت پرسشنامه ای ۴ عاملی حاوی ۳۶ گویه تنظیم گردید. در بخش کمی از میان ۴۲۰ پرسشنامه توزیعی ۳۸۹ پرسشنامه عودت داده شد. در ادامه از نرم افزار لیزرل v.۸.۸ به منظور تحلیل عاملی تاییدی و طراحی مدل نهایی پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. در میان مولفه های اکتشافی، توسعه سیاسی بیشترین میانگین و توسعه اجتماعی کمترین میانگین و سهم را در تبیین واریانس کل داشتند.

Keywords:

ایران , ورزش , روابط خارجی , دیپلماسی , سیاست