تاثیر صاحب بن عباد و سید ابوالرضا راوندی کاشانی بر زبان عربی و فارسی

صاحب فردی دانشمند و دانشدوست بود، به طوری که در علوم مختلف صاحب نظر بوده است. او شاگردانی را تربیت کرد که بعداهر کدام به نوبه خود استادی بزرگ در علوم مختلف شدند. صاحب اگرچه ایرانی و فارسی زبان بود، ولی ادبیات عرب راکامل فرا گرفت به نحوی که هم به زبان عربی سخن میگفت و هم به زبان عربی کتابت مینمود. علاقه وافری به یادگیری زبان عربی داشت و سعی میکرد که دیگران هم به این زبان تکلم کنند. صاحب همانگونه که به شعر و ادبیات عرب توجه کامل داشت، ذوق و رغبت بسیاری نیز به شعر و ادبیات فارسی نشان میداد. صاحب نهتنها ممدوح شعرای تازی گوی بوده بلکه شعرای فارسی گوی نیز او را مدح میگفتند. در این نوشتار سعی شده شخصیت و نقش فعالانه او در کسب علم و به کارگیری صحیح آن به وجه احسن و همچنین خدمات ارزنده وی به ادب عربی و فارسی، خصوصا عربی برای کسانی که به علوم عربی و فارسی آشنایی داشته و مشتاق علم اندوزی و خدمت هستند معرفی شود. سیدابوالرضا راوندی کاشانی از دانشمندان پارسی زبان قرن ششم هجری است که به زبان عربی شعر سروده است. از تالیفات گران سنگ وی فقه، تفسیر و ادبی، تنها گنجینه دیوان شعر او باقیمانده است. در این مقاله که از بررسی دیوان وی و منابع ادبی مربوط فراهم آمده است، معلوم گشته که ابوالرضا راوندی وارث دوره جمود شعر عربی و پیرو سبک شعر سنتی عرب است، وی با پیروی از شیوه تصویرگری پیشینیان، تضمین و اقتباس، هنر ادبی خویش را به نمایش گذارده و در اشعار خود، خصلت مردم باوری، نوع دوستی و گرایش شیعی خود را آشکار ساخته و با زبان شعر به تبلیغ مبانی تشیع پرداخته است و در قصیده ای که تنها تهاجم سپاه ملکشاه سلجوقی به منطقه کاشان و وحشی گری های آنان و پایمردی دو تن از بزرگان این شعر را وصف کرده، سندی معتبر از تاریخ قدیم کاشان به جا نهاده است.

Keywords:

سید ابوالرضا راوندی کاشانی , صاحب بن عباد , سبک شعر , ادبیات عرب , ادبیات فارسی