اثربخشی الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر شفقت به خود در زنان متعارض با طرحواره های ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد

مقدمه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر شفقت به خود در زنان متعارض با طرحواره های ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زنان متعارض با طرحواره های ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در فصل تابستان ۱۳۹۹ بود. در این پژوهش تعداد ۳۰ زن با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (۱۵ زن در گروه آزمایش و ۱۵ زن در گروه گواه). گروه آزمایش مداخله الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت (۱۰ جلسه) را طی دو و نیم ماه دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تعارض زناشویی (براتی و ثنایی، ۱۳۷۵)؛ پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه (یانگ ، ۱۹۹۸) و پرسشنامه شفقت به خود (نف، ۲۰۰۳) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر شفقت به خود زنان متعارض با طرحواره های ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد تاثیر دارد (۰۰۰۱/۰>p). چنان که این درمان توانسته منجر به افزایش شفقت به خود زنان شود.

Keywords:

الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت , شفقت به خود , طرحواره های ناسازگار اولیه , زنان متعارض