بررسی و بازخوانی نظام ساختاری باغهای ایرانی در طراحی پارک های شهری

در سالهای گذشته توسعه شهرنشینی موجب گردیده است که در ساخت وساز و آپارتمان نشینی رشد زیادی به وجود بیاید؛ که این امر از محدودیت زمین شهری نشات میگیرد. محدودیتی که موجب کمبود فضاهای باز و سبز مناسب و کافی در شهرهای امروزی گردیده است. با توجه به این مسئله برنامه ریزان و طراحان شهری درصدد تامین فضای سبز و فضای عمومی موردنیاز مردم در شهرها پرداخته اند و فضاهایی به عنوان باغ، پارک و فضاهای سبز ایجاد نموده اند. در این راستا در بسیاری موارد از هیچ مبانی نظری مشخصی در عرصه باغ سازی استفاده نگشته است، درحالیکه جامعه ایرانی خود به عنوان تمدنی اصیل در طراحی و ایجاد باغ دارای سبک و روش مهمی در باغ سازی در جهان بوده است. درحالیکه امروزه هیچگونه در طراحیها از آن بهره نمی برند. در طراحیهای جدید فضاهایی همچون پارک و بوستانهای شهری میتوان از الگوی باغ سازی ایرانی استفاده نمود و با بازخوانی و زنده سازی ساختار کالبدی آن معیارهای برای طراحی فضا سبز مدرن تعیین نمود. معیارهایی کهبرگرفته از کهن الگوی باغ و متناسب بازندگی آدمی و قابلاجرا باشد. این تحقیق در مسیر احیاء و بازخوانی ساختارهای کالبدی باغهای ایرانی برای طراحی پارکهای شهری انجام پذیرفته است و ویژگیهای کالبدیباغهای ایرانی را بیان نموده و با شناسایی این ویژگیها به معیارهایی برای طراحی پارکهای شهری رسیده است.

Keywords:

الگو باغ سازی ایرانی , طراحی پارکهای شهری , ساختار کالبدی , بازخوانی باغ سازی ایرانی