بررسی مبانی تابش آفتاب برای بهره گیری از انرژی غیرفعال خورشیدی در مجتمعهای مسکونی اقلیم سرد

از میان ارکان سه گانه پایداری محیطی (انرژی، اکولوژی و محیط زیست) انرژی در راس این مثلث قرار دارد و به عنوان مهمترین مساله محیطی در زمان حاضر مطرح می باشد. بنا به گزارش سازمان انرژی های نو در ایران، بیش از ۸۰٪ منابع مختلف انرژی کشور در ساختمانها مصرف می شود. با توجه به اینکه نه تنها منابع نفتی از سرمایه های ارزشمند و حیاتی کشور می باشند که مصرف غیربهینه آنها زیان های جبران ناپذیری را ایجاد می کنند، بلکه استفاده بیش از حد از آنها باعث آلودگی محیط زیست نیز میشود، صاحب نظران و کارشناسان به دنبال منابعی هستند که به تدریج جایگزین سوخت های فسیلی شوند. یکی از منابع انرژی پاک و لایزال خورشیدی است، که در بخش گرمایش و سرمایش ساختمان می تواند باعث صرفه جویی قابل توجهی گردد. با توجه به اینکه منابع انرژی تجدید پذیر با سرعت فوق العاده مصرف می شوند و در آینده ای نه چندان دور چیزی از آنها باقی نخواهد ماند. در کشور ما ایران با وجود اینکه یکی از معدود کشورهای غنی از شدت تابش خورشید است بطوریکه تعداد روزهای آفتابی گزارش شده در ایران ۲۸۰ روز می باشد ، اما از این انرژی در دسترس آنطور که شایسته است استفاده نمی شود. فن آوری ساده، آلوده نشدن هوا و محیط زیست و از همه مهمتر ذخیره شدن سوخت های فسیلی برای آیندگان از عمده دلایلی هستند که ضرورت استفاده از انرژی خورشید را برای کشورها به ویژه در امر ساخت و ساز آشکار می سازد. هدف این پژوهش ارائه راهکارهایی جهت بهره گیری از سیستم غیر فعال خورشیدی انرژی های غیر فعال) که از انرژی های تجدیدپذیر همچون نور خورشید استفاده می کنند جهت طراحی صحیح کالبد بنا و نحوه استقرار آن در زمینه طرح، میزان و موقعیت بازشوهای ساختمان است تا شرایط بهره گیری هرچه بهتر بنا از تابش آفتاب فراهم گردد. روش تحقیق مورداستفاده در این پروژه با توجه به ماهیت موضوع، توصیفی- تحلیلی خواهد بود.

Keywords:

انرژی خورشیدی , محیط زیست , ساختمان , تابش آفتاب