اثربخشی طرحواره درمانی بر عملکرد ازدواج زوجین دارای تعارضات زناشویی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر عملکرد ازدواج زوجین دارای تعارضات زناشویی بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای شهر قائمشهر در سال ۱۴۰۰ بودند. نمونه گیری پژوهش حاضر به صورت نمونه گیری دردسترس انجام گرفت. از میان ۳۲ زوجین انتخاب شدند و ۱۶نفر کنترل و ۱۶نفر در گروه آزمایشی قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه عملکرد ازدواج مورد استفاده قرارگرفت. گروه آزمایش ۱۰جلسه ۸۰ دقیقه ای با روش طرحواره درمانی آموزش دیدند و گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بعد از طرحواره درمانی با توجه به میانگین متغیر عملکرد ازدواج گروه آزمایش در پسآزمون نسبت به میانگین گروه کنترل، معنی دار بوده است. بنابراین طرحواره درمانی بر عملکرد ازدواج زوجین دارای تعارضات زناشویی تاثیر دارد.

Keywords:

طرحواره درمانی , عملکرد ازدواج , زوجین دارای تعارضات زناشویی.